Wil jij coachen vanuit flow?

Wanneer je in de flow bent ben je uit de weerstand. Weerstand zorgt ervoor dat dingen moeizamer verlopen. Het vertelt je dat je meer in je hoofd bezig bent dan handig is voor het proces. Toch blijkt in die flow komen als pedagogisch coach nog best een uitdaging. We voelen ons vaak overladen met instructies van buitenaf, om nog maar te zwijgen van de regels die we onszelf opleggen.


Dit belemmert je om af te stemmen op de ander, om in de flow te komen en mee te bewegen met de ander. Je blijft te veel in je hoofd. Het wordt dan al snel een houterig verhaal en dat schiet niet op.

Wat er eigenlijk gebeurd is dat je vooral nadenkt over de ‘spelregels’ waardoor je vergeet het spel gewoon te spelen. (Iets wat ik bijvoorbeeld standaard doe wanneer ik Monopolie speel met mijn middelste, ik verlies dan ook altijd met vlag en wimpel)

Maar ja, hoe kom je nu uit dat hoofd en in die flow? Want dat je dat wilt, daar twijfel ik niet aan. Misschien heb je daarom iets aan mijn aanvliegroute.

Ik herinner het moment nog goed, echt al jaren geleden! Ik woonde nog in Goes en reed daar door de wijk. Het was ergens vlak onder de ‘toren-thuis’. (zendmast die daar in de wijk stond) Anyway, precies daar overviel me dus dit inzicht.

Ineens zag ik de wereld om me heen als een soort virtuele game waarin iedereen zijn eigen levels te halen had. In een tijd waarin bewijzen dat ik het leven begreep (NOT) een grote motivatie voor mijn presteren was, bleek dit een heerlijk inzicht!

Want weet je, als je denkt dat je het allemaal moet weten. Als je bijvoorbeeld de spelregels van coachen probeert eigen te maken en vanuit die houding het spel van communicatie wilt gaan spelen, dan loopt het gewoon vast. Je denkt veel en veel te veel na waardoor je jezelf in de weg zit.

Maar stel je nu eens voor dat ook je coachgesprekken, of jouw ontwikkeling als pedagogisch coach, levels zijn om te halen. Dan pak je een heel andere aanvliegroute. Je start al vanuit spelmodus, en in spel is geen goed of fout. Je bent hoogstens niet handig bezig. In het ergste geval verlies je alles en moet je terug naar af. Dat is vervelend maar betekent niet dat je nooit meer mee mag doen.

Sterker nog, het geeft je sneller een nieuwe drive om het deze keer anders aan te pakken. Op een spelende manier ga je op zoek naar wat er beter kan zodat je verder gaat komen dan de vorige keer.

Onlangs had ik hierover een gesprek met iemand die ik coach op zijn coördinator-skills. Hij heeft nogal een uitdaging op zijn bordje liggen. Als man een groot vrouwen-team meekrijgen in de plannen van de locatie. Zo’n type van ‘nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!’ en daar lekker vol induikt. En dus ook bij tijd en wijle denkt… waarom wilde ik dit?!?

Ik vroeg hem wat er bij hem gebeurde wanneer hij die hele BSO inclusief team zou zien als een game. Met levels om te halen. Iets dat hij graag doet, wist ik. En er gebeurde iets tofs voor mij. Een onderuitgezakt, ik-ben-er-even-klaar-mee-iemand kwam overeind, kon bijna niet meer op zijn stoel blijven zitten en zei: Ja, maar… dan vind ik het weer leuk! Ik zie weer wat ik kan gaan doen!

Coachen als was het een game betekent dat je de lading eraf haalt, het oordeel van goed of fout. Het betekent niet dat je maar een spelletje speelt met de ander. Het betekent wel dat je iedere dag opnieuw mag beginnen. Het zorgt ervoor dat je opzoek gaat naar mogelijkheden in plaats van je blindstaren op wat er in de weg lijkt te staan. Het geeft plezier, je voelt de waarde van je successen en de motivatie wanneer iets nog net niet lukt om het beter te gaan doen. Het maakt dat we elkaar willen helpen en genieten van de levels die de ander haalt. In plaats van dat we er nog een lading oordeel overheen gieten.

Als jij speelt en vanuit die modus de ander benaderd, dan mag de ander dat ook.
Is dat niet precies wat we willen terugzien op de groep?