Het zit er weer op…
Gisteravond laat was mijn laatste ijshockeytraining van dit seizoen.
Veel te laat dus een beetje brak vandaag, maar wat was het leuk! Een heel uur lang wedstrijd in plaats van trainen en steeds maar weer ontdekken dat je nog heel wat te leren hebt.

Niet dat je je daar dan tijdens zo’n partijtje niet meer van bewust bent. Neem bijvoorbeeld het voorval waarbij ik zonder het door te hebben over de blauwe lijn schaatste terwijl een teamgenoot net bezig was met het opbouwen van een smooth looking aanval. Neem van mij aan, dat getuigt niet bepaald van een beheerst spelinzicht. Daar krijg je dan ook direct en heel duidelijke feedback op. Moet je tegen kunnen. Ik bedoel maar… (Ben je een beetje thuis in de spelregels dan weet je wat een doodzonde ik beging ;-))

Voor jouw beeldvorming: Persoonlijk voel me helemaal in mijn element op het ijs. Of de toeschouwer dat ook opmaakt uit mijn performance is nog maar de vraag. Ik pretendeer dan ook niet de sport te beheersen. Maar ach, who cares?

Sterker nog, een belangrijke reden waarom ik deze sport wil leren is omdat ik het belangrijk vind ergens in mijn leven een plek te hebben waar ik fysiek een vaardigheid moet leren. Ik geloof dat daar lessen in zitten die ik in mijn dagelijkse werk als coach kan toepassen en mij helpen bepaalde processen te doorzien. Bovendien is het een bepaalde vorm van feedback op je blinde vlekken.

Bijvoorbeeld deze: Om te kunnen scoren moet je focussen. Het doel helder voor ogen houden. Hoewel je je bewust moet zijn van je omgeving – want die beweegt mee en reageert op jou – mag daar niet je focus naar afdwalen. Zodra je dat doet geef je ruimte om de omgeving je te laten inhalen. Je remt automatisch af. Je verliest je focus en de kans op scoren is verkeken. Helder voor ogen houden dus, waar je heen wilt. Omgevingsfactoren hebben daar minder invloed op als je ze wat minder aandacht geeft.

Of een andere: om iets onder de knie te krijgen moet je het oefenen. Vaak oefenen in mijn geval. En met volle overgave. Letterlijk op je bek gaan. Tegen de boarding vliegen. Je skelet voelen rinkelen, dat soort shit. Doe je dat niet, blijf je te veel in hoofd, tja… Dan lukt het niet. Je hebt de snelheid – je overgave – nodig om in evenwicht te blijven. Voorzichtig iets leren werkt niet.  

Nog eentje: Hoe vaak er niet een behulpzame trainer in korte stapjes heeft uitgelegd hoe je moet remmen! Wat op zich al superknap is om dat in slow motion te laten zien. Toch, kijken naar iemand die vertelt waar je op moet letten is echt andere koek dan deze stappen in je hoofd houden, en proberen de juiste seintjes door te geven aan je lijf terwijl je de boarding heel snel dichterbij ziet komen. Laten we het erop houden dat je niet voor niks zo’n pak aan hebt.

En de belangrijkste les: Je moet willen. Je moet echt, echt willen bereiken wat je zegt te willen bereiken. Het lukt misschien niet in 1 keer maar iedere oefening is een stapje dichter bij je doel. De laatste tijd betrapte ik me op de vraag of ik wel echt die puck in het doel wil schieten. Ik maakte me er eerlijk gezegd een beetje van af. Hoefde ik ook niet steeds stil te staan bij het feit dat het me niet lukte. Dat moest anders. Nu schiet ik raak als er niemand in de weg staat en het doel is leeg. Ik ben op weg en merk dat ik beter en gerichter schiet sinds ik me heb voorgenomen dat het me vloeiend gaat lukken. Mijn doel dus voor het volgende seizoen.

Uiteraard kun je nog veel meer leren van deze of een andere sport. Wat ik je ermee wil vertellen?

Blijf spelen! Mijn jaarprogramma en boek heten niet voor niets: Spelend Coachen! Spelend leer je het makkelijkst en het snelst. Het is leuk en in die context is een keertje onderuitgaan gewoon grappig.

Bedenk dus waar je uit wilt komen en ga ervoor. Neem die schrammen op je knieën voor lief, focus en heb vooral ook plezier.
En dan op een dag, dan kun je het gewoon! Het gevoel dat je dan hebt is dat dubbel en dwars waard.
Hoe mooi is het wanneer jij als coach je deze houding eigen maakt zodat je dit kunt uitdragen aan de ander!

PS: de goalie op de foto is mijn zoon. 1 van de focuspunten in mijn leven. Natuurlijk niet om pucks op af te schieten. Hoewel… in die outfit is dat best leuk om te doen 😉