Twee paar fanatieke ogen kijken ons doordringend aan.
Of we wel even blijven opletten, wanneer ze ons overladen met hun zelf bewezen strategieën.
We kijken braaf terug.
Bedenk: Alles mag kapot!
Uhm, behalve dan het glas he…
Lekker knallen! Alles geven! Je moet het gaan voelen!
Die rackets en ballen, die kunnen we gewoon nieuw kopen.
Winnen niet, hè! Dat moet je verdienen.
Sinds ik mijn ijshockeyschaatsen aan de wilgen heb moeten hangen, heb ik me samen met een vriendin, op het paddelen gestort. En waar wij dat ‘storten’ overwogen en met beleid aanpakken …- Lees: Lesfilmpjes bekijken op youtube, nog net niet met aantekenboekje om de tips te noteren.
Eerst praten over de aanpak zodat we begrijpen wat we gaan doen.
Onze ballen zo slaan dat we vooral het racket niet beschadigen.
Eerst en vooral voor de teamspirit kiezen (Het moet wel gezellig blijven natuurlijk) en daarbij de bal enigszins uit het oog verliezen…
Pakken onze mannelijke versies dat op het veld heel anders aan.
Daar blijft het niet bij want ik krijg gratis en voor niks, te pas en te onpas, een overdosis aan behulpzame tips met als uitgangspunt: Het mag kapot, als je die grens maar op zoekt!
Compleet met demonstratie waarbij nog net de tv niet wordt meegenomen in de opslag.
Nu geef ik niet altijd de indruk aan mijn eega zijn theorieën voor zoete koek aan te nemen, maar ik luister stiekem wel. Sterker nog, ik ken ook mezelf wel een beetje en ik weet dat dit een waar punt is.
Niet perse omdat alles stuk moet, wel omdat er een principe in schuil gaat.
Val je nooit, dan heb je niet genoeg geleerd.
Want zeg nu zelf, hoe weet jij wat je in huis hebt als je de grens niet opzoekt?
Wat er allemaal mogelijk is, als je niet kijkt hoe ver je kunt gaan?
Hoe kun je iets leren zonder te ervaren waar het val-punt is?
Juist in de marge van de rand van je comfort-zone en dat op je bek gaan zit het meest waardevolle leerelement. Ook het spannendste overigens. Daar zit de trigger die je helpt iets onder de knie te krijgen. Je succeservaring.
Dat vraagt een andere houding. In plaats van in je hoofd kom je in beweging. In plaats van je plan uitwerken in theorie ga je het gewoon doen. In plaats van wat gum plekken in je papierwerk krijg je blauwe plekken. In ieder geval op je ego, en soms ook gewoon fysiek
Nu is aandacht voor de context, zoals mijn vriendin en ik die graag in kaart brengen met onze filmpjes, geen overbodige luxe. Je hebt immers een context nodig om te bepalen waar die grens ligt die je gaat opzoeken. Anders wordt het keihard ballen opslaan ook zo doelloos.
Maar daarna, en daar hebben onze mannen dan weer zeker een punt, daarna is het heel zinvol om los te gaan. Om te kijken wat er mogelijk is. De grenzen op te zoeken om uit te vinden hoe het nu precies werkt. Wat er dan precies werkt. Door te doen, te spelen en te falen. En vooral niet beleefd en lief af te gaan wachten tot je het onderspit delft. Zodat je er op je best in wordt.
Dat principe geldt uiteraard voor ieder ontwikkelproces en niet alleen wanneer je een sport onder de knie wilt krijgen. Om maar even een bruggetje te maken dat bij mijn straatje past: Het geldt net zo goed voor de ontwikkeling die de rol van de Pedagogisch Coach doormaakt binnen de kinderopvang.
Wat dat betreft, de context staat er al een tijdje.
Maar hoe speel je dat spel nu optimaal?
Hoe positioneer je die coach zo dat het succesvolle resultaten gaat opleveren?
Weet je hoe je er een winnend verhaal van kunt maken?
En durf je te spelen met de opties die je hebt?
Volgende week woensdag 13 september 19.30 uur is de ZOOM-in op de rol van de pedagogisch coach. Een gratis en interactieve masterclass waarbij we inzoomen op het effectief inzetten van deze rol.
PS: Meedoen betekent de avond afsluiten met concrete actiestappen.