Eens in de zoveel tijd loop ik helemaal vast met een coachproces. Geen beweging in te krijgen. Iemand tegenover me die het prima vindt om te blijven zitten waar ze zit, zo lijkt het. En een omgeving vol stres, dus wat wil ik nu van die ander? Wil ik daar eigenlijk wel iets van? Het moeilijkste vind ik dan om gewoon onbevooroordeeld en met oprechte nieuwsgierigheid te blijven kijken. Geduldig en open. Want ook ik voel de stres van het tekort aan personeel en wat dat doet met de mensen die ik coach.

Als snelle beslisser denk ik op zo’n moment ongeduldig: Joh, verzin iets waardoor je het jezelf makkelijker maakt, go! En wil ik best helpen dit brandje te blussen. Terwijl het kleine meisje in mij denkt: Wie ben ik eigenlijk dat ik deze tijd van je vraag, je hebt het al zwaar genoeg. Heb ik dan echt iets te bieden wat daar tegenop weegt?

Dan stop ik. Niet zichtbaar, maar wel in mijn hoofd. Vervolgens baal ik daarvan en vraag ik me af of ik nog wel een goede coach ben, wat ook niet bevorderlijk is voor het proces. En word ik daardoor nog meer afwachtend met als gevolg dat er aan de andere kant ook weinig actie meer te zien is. Een vicieuze cirkel, en niet bepaald de goede kant op.

Gelukkig heb ik ondertussen een model gevonden dat me helpt snel uit deze cirkel te komen en mezelf weer in beweging te krijgen. Een model dat ik graag met je deel.

De vinger op de zere plek leggen – omdat je weet dat je pas dan verder komt met deze persoon. Omstandigheden bevragen zodat er een nieuwe situatie kan ontstaan. Confronteren met destructief gedrag. (Het altijd ja zeggen als men gevraagd wordt om in te vallen bijvoorbeeld) Allemaal dingen die veel pedagogisch coaches graag nog even uitstellen.

Soms wil je het wel doen maar heb je te veel ‘nee’ en ‘hoe dan?’ in je lijf om het ook echt te gaan doen. Maar zeg nu zelf, door banjeren op een weg die bergen energie kost maar weinig lijkt op te leveren voelt niet als iets dat je lang wilt blijven doen. Herken je dit maar weet je ook dat je dit eigenlijk helemaal niet zo wil doen? Lees dan nog even verder.

Geen deadlines maar spelen!
Stel jezelf eens een andere vraag. Niet: Wat moet ik nu doen om weer een stap verder te komen met die ander. Waarbij je meteen al het gewicht voelt van het hele kartrek-gebeuren. We zijn nu eenmaal geneigd om hindernissen te willen oplossen. En liefst zo snel mogelijk, gericht dus op een quick-fix. Helaas is dat niet altijd de meest effectieve oplossing voor de lange termijn.

Een veel fijnere vraag voor jezelf is: Wie speelt hier allemaal mee? En welke aandeel hebben ze in het resultaat dat op dit moment op tafel ligt? Om vervolgens achteruit te gaan zitten en te bedenken wat je anders zou kunnen doen. Niet om iemand koste wat het kost mee te slepen naar een of ander doel. Maar om in beweging te blijven, zodat de ander uitgedaagd wordt de beste versie van zichzelf te willen laten zien. En jij indirect ook.

De 3 componenten van impact.
Ieder proces bestaat in de kern uit 3 delen.

– ik
– de omgeving
– de ander

Als pedagogisch coach ga jij aan de slag met processen. Dat is je werk. Elk van die processen zit dan misschien in een ander jasje, in de kern vind je altijd deze drie gebieden terug. Als je dat begrijpt en je herkent ze dan wordt het makkelijker om de juiste interventie of bijstelling te kiezen.

De 3 componenten van impact, want zo heten ze in het jaarprogramma Spelend Coachen, zijn als het ware de pionnen op je speelveld. Iedere beweging van de een heeft invloed op de ander.

Ik
Jij, als pedagogisch coach hebt een impact op het proces. Of je je daar nu bewust van bent of niet. Jouw houding, opvoeding en referentiekader hebben invloed op de manier waarop jij het aanpakt en overkomt. Met die houding kun je spelen. Een andere houding roept ook ander gedrag op.

De omgeving
We zijn ons niet altijd even bewust van de impact van de omgeving terwijl die vaak bepalend is voor het verloop van een proces. Het scheelt nogal of je regelmatig even een op een met een medewerker kunt praten waarbij je op volwassen stoelen zit. Of dat dit tussendoor op de groep gebeurd, zittend op een peuterstoeltje.

De ander
De medewerker die jij coacht neemt haar eigen referentiekader, mate van professionaliteit en opvoeding mee het proces in. Of jij hier nu weet van hebt of niet, dit heeft impact op het proces dat je samen aangaat.

Speel daarmee!
Check deze drie componenten en vraag jezelf af wat je kunt aanpassen zodat er wellicht een andere reactie ontstaat bij de ander. En er daardoor beweging onstaat in het proces. Die ander kun je niet veranderen, je kunt wel bepalen welke impact jij wilt maken. En aanpassingen doen in de omgeving. En daarmee een andere reactie uitlokken dan je tot nu toe kreeg.

MEER WETEN OVER HET SPELEN MET DEZE 3 COMPONENTEN?
Op 11, 16 en 20 mei geef ik het gratis webinar: Spelen met de 3 componenten van impact.
Wil jij daarbij zijn? Schrijf je in via deze LINK