Hoewel ik een bloedhekel heb aan vakantieparken, huisjes en Center Parcs-achtige sferen als: ‘kijk-ons-eens -gelukkig-en-perfect-op-vakantie-zijn’. Zal ik eerlijk toegeven dat die wildwaterbaan heel veel goed maakte in mijn jonge jaren als moeder.
Als we dan toch naar Center Parcs moesten dan wel naar eentje met een toffe wildwaterbaan!
(Voor je beeldvorming: Kids absoluut fan, ik absoluut in de weerstand. De wildwaterbaan en eigen zwemdiploma’s een acceptabel compromis)
Nu is een wildwaterbaan geweldig. Maar het heeft ook zo zijn nadelen. Meegesleurd door de stroming, bestaat de kans dat je onderdelen van je zwemtenue verliest (ik spreek uit ervaring), of dat je een voet in je neus krijgt. Op die momenten heb je zelf weinig in te brengen.
Tegenstribbelen en je afremmen langs de zijkant is ook weer niet de oplossing. Tenminste, niet wanneer je de fun ervan wilt ervaren. Is dat je strategie dan wordt het vooral een hopeloze, negatieve strijd tegen iets dat bedoeld is om je voort te stuwen en plezier aan te beleven.
Kansloos.
Die wildwaterbaan. Eigenlijk is het een geweldige metafoor voor hoe je je soms kunt voelen wanneer je je bezighoudt met het begeleiden van een proces.
Het ene moment is er de kick van een goede start, dan stagneert het wat, word je vervolgens in volle vaart meegesleurd door alle rompslomp van alledag, om ergens aan het eind happend naar lucht boven water te komen met het gevoel in de wasmachine te hebben gezeten.
Kijk, en dat doet Center Parcs goed met zijn wildwaterbanen. Zo goed, dat we het wellicht als zomerse metafoor kunnen gebruiken om onszelf op koers te houden wanneer we inderdaad rondtollen tussen alle todo’s en te blussen brandjes.
Je kent het vast wel, het enthousiasme en de motivatie aan het begin van een jaar. Iedereen heeft er weer zin in! Je vertoeft als het ware met elkaar in het rustige zwemwater vlak voor de startbult van de baan. Misschien kijk je elkaar even aan, je hebt er plezier en zin in. Er is een startsein en je lanceert jezelf over die eerste bult. Bedoelt om je een lekker vaartje mee te geven.
Een aandachtspuntje hier, hoe beter je inschat in welke hoek je moet duiken, hoe lekkerder je die eerste flow kunt uitbuiten. Doe je dat niet, dan ben je jezelf al na de eerste bocht aan het vooruitwerken met wat handen en voeten werk erbij.
Maar dan, toch, krijgt de stroming je te pakken en word je of wel meegesleurd in een houding die je liever niet op de camerabeelden terugziet. Of het lukt je je hoofd nog enigszins elegant boven water te houden en in ieder geval je focus te bewaren.
Zou er alleen maar een wilde baan zijn dan wordt de stroming sterker en sterker en verliezen we vroeg of laat allemaal de controle. Daarom kom je regelmatig een poedelbadje tegen met rustig water. Het moet wel leuk blijven tenslotte. Nu kun je daar zo snel mogelijk doorheen duiken om vervolgens de volgende lanceerbaan te nemen. Of je neemt even de tijd om je te heroriënteren. Eerlijk is eerlijk, hoe ouder je wordt, hoe meer je dat weet te waarderen. Hoe jonger, hoe meer je dit als een obstakel in je weg ziet. Dat wil nog wel eens voor gedoe zorgen in zo’n badje.
En dat is precies waar het ook niet altijd lekker loopt wat de samenwerking betreft. De metafoor hier is natuurlijk dat je met regelmaat na de actie ook moet stil staan om met elkaar te reflecteren op hoe het laatste deel van het traject verliep. Je kijkt terug, herbeleeft even het plezier en de spanning. Checkt alle ledermaten op letsel en bepaalt je strategie voor de volgende etappe.
Ga je daaraan voorbij dan wordt de kans steeds groter op het verliezen van plezier en mogelijke schade. Bovendien raak je de verbinding steeds meer kwijt. De een gaat nu eenmaal sneller dan de ander. Je bent niet meer zomaar even snel bij de ander wanneer er iets niet lekker loopt. Toch maar even poedelen in het tussenbadje dus en wachten op die ene collega.
Hoe goed je je proces ook uitzet, vroeg of laat kom je altijd uit op dat ‘fuikmoment’. Dat moment waarvan je weet, nu gaat het erom spannen. Het moment waarop de spanningen beginnen op te lopen, mensen moe beginnen te worden, de focus een beetje kwijtraakt. Het is of een keerpunt in de ontwikkeling met elkaar, of het moment dat er samen gepresteerd moet worden en er spanning op de lijn komt. Je ziet het aankomen, je weet het. Het is alleen even ontdekken wat de aanvliegroute is.
Denk je niet na over dit moment, dan ploeter je waarschijnlijk lekker door, focus op het einde van de baan, en duik je meteen over deze nieuwe bult het tumult in.
De eer van het eerste aan het eind zijn is natuurlijk ook niet te onderschatten, laten we eerlijk zijn…
Wat je ook zou kunnen doen is even achteruit. Uit de rush naar de zijkant. En nee, je hoeft echt niet op die bubbelbadmassage plekken te stagneren. Dan ben je meteen helemaal uit de flow. Maar een goede tussenevaluatie van wat je aan het doen bent is nooit weg. Voor jezelf persoonlijk, als ook samen met je team.
Zit iedereen nog hetzelfde in de wedstrijd. Lukt het om mee te komen? Doe je nog mee?
Zo ja? Natuurlijk duik je dan over die bult heen de laatste fase in! Niet? Dan heb je de tijd en de ruimte om je plan opnieuw scherp te stellen met elkaar zodat iedereen weer meedoet. Daarna wordt het alleen maar leuker, bovendien ben je dan binnen. Letterlijk als je naar Center Parcs gaat. Figuurlijk omdat dit over het algemeen het keerpunt in een proces is waar de aandacht van leren naar beheersen gaat. En dat is een leuke fase. Het resultaat wordt meer en meer zichtbaar.
Uiteraard sluit je af met een laatste klapper. Ook hier is het uiteraard belangrijk hoe je jezelf die laatste bocht doorwerkt en het eindbadje induikt. Toch jammer als je daar nog gevangen wordt door de wasmachinestroom omdat je je wat lamlendig van de laatste helling laat glijden. Besluit dus iets ervoor hoe je wilt afsluiten. Geniet van dat moment, je bent aan het eind en je leeft nog!
Nu is het belangrijk om te reflecteren op hoe je uit dit badje stapt. Sta je al in de startblokken voor ‘Nog een keer!”? Of hijs je jezelf met je laatste krachten langs de touwen aan de zijkant naar het trapje en wil je alleen nog maar naar het bubbelbad?
Check hoe dan ook even wat je gemoedstoestand veroorzaakt. En wat de oorzaak daarvan is. Dit kun je meenemen in je besluit voor een volgende ronde te gaan, of te besluiten dat dit dus echt niks voor jou is. 😉
Nu in het kort de droge cyclus op een rijtje:
1. Start met een heldere eerste stap, dit bepaalt de snelheid van de rest van het proces.
2. Je laten meevoeren door de stroming is niet erg als je dit regelmatig afwisselt met het poedelbadje van dialoog en reflectie. Zo weet je dat je regelmatig een moment hebt om de feiten op een rijtje te zetten en opnieuw je koers uit kunt zetten. Dit helpt je genieten van de vaart in de flow.
3. Neem hoe dan ook het grote tussen bad serieus en plan minimaal 1 keer een tussenevaluatie in. Een proces verloopt lekker vanwege de vertragingsmomenten. Dit klinkt tegenstrijdig maar in the end levert het je echt enorm veel tijd, energie en plezier op. Onder andere doordat je de schade op tijd kunt beperken en kunt bijsturen.
4. Ga niet voorbij aan het belang van een knallend en duidelijke afsluiting. Lanceer jezelf net zo duidelijk over die laatste bult als dat je dat aan het begin deed. Een duidelijk eindpunt markeert een duidelijk startpunt van mogen loslaten en opnieuw kiezen.
Conclusie: Alleen maar rennen en vliegen geeft over het algemeen niet het gewenste resultaat. En doet het dat wel dan is dat meestal ten koste van je rust, tijd en energie gegaan waar je vervolgens mee aan de bak moet. Een goed resultaat behaal je door de balans in actie en beweging ten opzichte van dialoog en reflectie te vinden.
Wil je werken aan die balans? Plan vrijblijvend een kennismakingsgesprek of mail je vraag naar info@bureaucarolien.nl.