Het verschil tussen doen en praten over.

‘… Ik had zo’n zin in het volgende gesprek! Ze had duidelijke concrete actiestappen en ging er mee aan de slag! We zaten in zo’n goede flow! En dan dit… Vertelt ze doodleuk dat het er toch niet van gekomen is. Het had toch wat meer voeten in de aarde dan gedacht en tja, toen heeft ze het maar aan de kant gelegd. Weg flow, weg actiestappen, weg potentie. Waar doe ik het eigenlijk voor?!?’ De coach tegenover mij is er duidelijk even klaar mee.

Herkenbaar?

Steeds weer kom je op dat punt dat alles helder is, iedereen is voor en enthousiast. Brengt ideeën in waardoor er een plan ontstaat en jij denkt: hehe, nu gaan we verder komen.

Maar de volgende week lijkt al die positieve energie verdwenen. Iedereen zit in zijn eigen verhaal en eigenaarschap is ver te zoeken.Wat kun je daar gefrustreerd van raken! En hoe verleidelijk is het te verzanden in oordelen en verzuchten dat het echt weer iets voor deze doelgroep is om het zo te doen.

Ik ga je even uit de droom helpen.

Ik heb gewerkt met teams van pedagogisch medewerkers tot en met directeuren en alles er tussenin.
Het heeft helemaal niks te maken met de laag in een organisatie of een bepaalde doelgroep.

Het heeft alles te maken met een mindset.
En die heb jij ook.
Er is namelijk verschil in praten over en concrete acties.

Naast het zwembad staan en vertellen hoe je moet zwemmen is heel andere koek als er in springen, het koude water voelen, trappelen om boven te blijven en dan door trial and error je de zwemslagen eigen maken.

Wij staan nu eenmaal liever op de kant te vertellen hoe lekker het toch is in dat water. En hoe geweldig het is om zo heerlijk te kunnen zwemmen! We hebben daar ook een prima zicht op iedereen die stuntelend voorbij spettert en vinden daar dan wat van.

We oordelen snel over het uitblijven van concrete actie bij de ander. Zonder te kijken wat maakt dat deze persoon het ‘echte werk’ uit de weg gaat. En dat is een interessante spiegel.

Want dat springen. Gewoon doen. Daar is iedereen bang voor. Zeker op het moment dat je het voor het eerst doet.

Regelmatig vertellen coaches en managers me dat ze het meest behoefte hebben aan echte ervaring. De boekjes en (online) training en inspiratie hebben we wel gehad, zeggen ze. Ze zijn klaar met op de kant staan en voelen dat het er in de kern toch om gaat of je je ook in het water kunt redden.

Dus vroeg ik: Als ik dat organiseer, beantwoord dat dan een leerbehoefte van je?
Ja! Zeiden ze. Absoluut! Mijn werkgever wil ook dat ik die kant op ga! Dat mis ik nu, enz.

Dus deed ik dat, en ziedaar, een livedag op de plannig stond symbool voor het ‘zwembad’ waar men in kon springen.
Zonder kijkers op de kant, gewoon iedereen tegelijk.

En nu ga ik je een inkijkje geven in wat ik die weken terugkreeg:
– te druk
– niet handig
– er is wat tussen gekomen
– mijn werkgever vindt het toch te duur
– ik kies toch nog eerst even voor iets anders…

Dat klinkt voor mij als een heel klassiek proces. Iets wat we allemaal doen. Begrijpelijk is want het is ook doodeng, laten we eerlijk zijn. Het is alleen niet behulpzaam je daardoor te laten leiden als je echt concrete stappen wilt nemen.

Ik kreeg ook andere reacties:
– Yes, ik denk dat dit me zo gaat helpen!
– ik vind het echt heel spannend, ik ken niemand. Maar ik wil dit leren!
– ik weet, dit is die sprong maar ik ben zo klaar met hoe ik nu steeds vastloop, kom maar op!

Sta jij dus nog op de kant te twijfelen of je zult springen bij een actie die jij voor ogen hebt?

Vraag je dan eens af:
– wat zou het me opleveren? En wat is het ergste dat me kan overkomen?
– Wat wil ik nu eigenlijk bereiken?
– En gaat gewoon springen me daar niet gewoon bij helpen?

Spannend en twijfel je?
Trek die stoute schoenen aan (of juist uit) en spring gewoon.

Het gaat erom dat je de eerstvolgende actie en je focus weet, de rest komt over het algemeen vanzelf naar voren!