Klaar…?!? En go!

Of ik zin had om pedagogisch (destijds vve) coach te worden in de opvang?!? Mijn leidinggevende zag me dat wel doen en bovendien kwam er een functie vrij… Ik zag een mooie kans en zei uiteraard meteen ja. Met redelijk wat coachervaring in mijn rugzak leek het me een leuke uitdaging en iets wat me wel zou moeten lukken.

Thuisgekomen dook ik toch maar even het internet op, op zoek naar aanvullende informatie. Voor mij waren veel zaken nog niet duidelijk. Maar ik kreeg de indruk dat het plan van de organisatie voor de pedagogisch medewerkers volkomen helder was. Het leek me vooral een kwestie van de draad oppakken en wat punten scoren met elkaar. Ik verwachtte blije, dankbare gezichten in het team van pedagogisch medewerkers, een warm welkom en een meewerkende en actieve houding.

Ik had echter een paar dingen over het hoofd gezien. Met mijn ervaring als coach had ik zonder nadenken aangenomen dat dit team ervoor koos gecoacht te worden. Niet vreemd eigenlijk want dat is bij coaching over het algemeen het uitgangspunt. Je gaat alleen iemand coachen die zelf een hulpvraag heeft. Dat was hier duidelijk niet aan orde. Coaching wordt in de opvang gezien als een wettelijk recht maar kan wel degelijk vertaald worden naar een verplichting binnen de organisatie waar je werkt. In mijn geval kreeg het team gratis en voor niets een eigen coach toegewezen met de boodschap dat die hen zou ondersteunen door coaching.

Daarbij ging ik er ook nog eens vanuit dat ik, op basis van de toelichting van mijn leidinggevende, een compleet beeld had van de mensen met wie ik zou gaan werken. Nog voordat ik contact had gelegd met het team was ik al bezig met het formuleren van een plan van aanpak. Ook dat bleek een misser waarmee ik me flink in de vingers sneed.

Ik ging veel te snel. Het bleek dat dit team van pedagogisch medewerksters helemaal niet helder had wat er van hen verwacht werd, laat staan dat ze er open voor stonden daarin mee te werken. Het liep immers gewoon goed. En dat was in zekere zin ook zo. Coaching werd absoluut niet ervaren als een positieve actie.Het werd vooral ontvangen als een boodschap dat het beter moest. Het mag duidelijk zijn dat ik als leidend voorwerp uit de bus kwam in dat proces…

Een laatste naïeve misser van mijn kant was mijn aanname dat ik op basis van mijn functie en diploma’s het respect, vertrouwen en medewerking van dit team zou krijgen om tot een bepaald resultaat te komen. Ik had te maken met een team op leeftijd, bij de meeste van hen had ik zelf in de klas kunnen zitten. Deze pedagogisch medewerksters waren niet zo onder de indruk van papiertjes en mooie praatjes. Zeker niet omdat er maar weinig concrete ervaring in de opvang zelf bij zat. Dan kon je nog zoveel weten over ontwikkelingslijnen, communicatie en pedagogiek. Nog zoveel ervaring hebben met coaching, dit was in hun ogen een heel andere tak van sport. Respect moest ik toch echt eerst verdienen. En helaas, dat lukt dus niet zo goed als je je mensen al kwijt bent aan weerstand nog voor je begonnen bent. Het was een koude, natte douche. Wat in mijn ogen een vliegende start had kunnen zijn, werd een harde landing in de realiteit van de opvangwereld. Het deed pijn. Ik vond het verre van fijn en mijn zelfvertrouwen kreeg er een behoorlijke dreun van. Maar ik leerde een aantal belangrijke lessen die ik voor geen goud had willen missen. Toch had ik vooraf graag meer inzicht gehad, wat handvatten hoe je coaching het beste kon aanpakken. Hoe je wel en hoe je juist niet moet beginnen bijvoorbeeld. Ik had een praktisch handboek willen hebben om uit te zoeken waar ik de plank mis heb geslagen en bovenal: hoe het beter kan.

Omdat ik lang niet de enige ben met die behoefte en inmiddels een hele riks aan praktijk ervaringen heb opgedaan hoe het in ieder geval niet werkt……..en omdat co-auteur Marianne in theorie en praktijk veel ervaring heeft op het vlak van coaching en zich in de training aan pedagogisch coaches soms verwondert over hoe coaching in de kinderopvang wordt geïnterpreteerd……..lijkt het ons een zinvol, maar vooral leuk idee dat boek gewoon te gaan schrijven.

Daarom. Speciaal voor jou, Pedagogisch Coach werkzaam binnen die unieke wereld van cao’s, de GGD, pedagogisch medewerkers en IKC’s. Kinderen, ouders en directeuren. Gaan wij dat handboek schrijven. Een boek waarmee we willen bereiken dat je je vaardigheden als coach verder ontwikkelt. En dat je inzicht krijgt in de afbakening van je rol als coach binnen je organisatie. Wat we bovenal graag willen bereiken met dit boek is dat het je enthousiast zal maken voor de mooie en cruciale rol die jij mag innemen binnen de kinderopvang: dat je pedagogisch medewerkers in hun kracht zet en hen begeleidt bij het inzetten van hun kwaliteiten. Zo kunnen zij op hun beurt bijdragen aan een positieve en emotioneel veilige werk- en leefomgeving. Met het idee dat je altijd nog tot les voor de ander kunt dienen, kan je tijdens het wachten op dit boek bovenstaande blunders vast gebruiken om te bedenken hoe je een paar klassieke missers kunt voorkomen. Het inzicht: rennen is niet altijd de snelste manier om ergens te komen,bleek voor mij persoonlijk een erg leerzame. Wellicht heb jij daar ook wat aan?!