Jaaa, en dan waren we wereldberoemd en moesten echt hard trainen voor een nieuwe show. En ik was dan de trainer en die was echt heel erg streng. En dan gingen we een hele nieuwe show doen die echt moest lukken!

Hey, welke rollerskates heb jij? O, jij hebt die met blauw en geel! Ik krijg die ook voor mijn verjaardag! Echt nog maar 20 nachtjes slapen…! Maar deze zijn ook heel goed. … En dan hadden we van die glitterpakjes aan! Je weet wel, en van die dingen om je schaatsen.

Terwijl ik in de eerste zonnige dagen van maart aan het hardlopen ben zie ik flasbacks van heerlijke voorjaarsdagen – a long time ago – waar allerlei opgeborgen speelgoed weer naar buiten getrokken werd.

Rollerskaten was echt, echt vet cool, moet je weten. Zeker als je van die blauwe met geel had. Die waren echt het allerbest. Een goede afleider, dit visioen, terwijl ik stap voor stap droog doorzet. Want tja, die conditie van mij ligt nog ergens in oktober, helaas.

Tijdens het rennen droom ik verder. Hoe we erin rolden, in dat spel. Want voor je het wist zat je dus met je vriendinnetjes in een of andere schijnwereld die niemand kon zien behalve wij. Veranderden lantarenpalen in belangrijke show-attributen en de straat in het ijs. En wij zelf in nog net niet ontdekte sterren op datzelfde ijs waarbij de komende show doorslaggevend zou worden!

De hele woensdagmiddag deden we vervolgens ons uiterste best om die bewuste show vorm te geven. Probeerden we tricks uit die we normaal nooit zouden durven want ja, je moet wat als je ontdekt wilt worden! En moedigden we elkaar aan nog net een grensje verder te gaan. Vooral die trainer mocht daarin als slavendrijver optreden. En wij op onze beurt, in onze rol, deden er alles aan om haar niet teleur te stellen.

Dat je aan het eind van de dag moe, bezweet en met klitten in je haren thuiskwam viel je niet eens op. Pas zittend op de bank werd je je weer bewust van die toch wel pijnlijke schrammen op je knie. Want ja, die pirouette op je gele rollerskatenoppen ging in praktijk toch net iets anders dan in je verbeelding. Maarrrr… je was dus wel mooi even een ster geweest!

Dát is het spelen waar je van leert, bedenk ik, terwijl ik mezelf ertoe zet om weer een paar meter te sprinten. Het is de fantasie van de rol die je speelt die maakt dat je dingen doet en durft die je normaal niet gaat doen.

Stel je voor, hoe leuk is rollerskaten nu eigenlijk als je alleen maar rondjes in het park mag, gewoon om te rollerskaten? Geen bal aan, ben je snel weer thuis als kind, zelfs als je van die geel met blauwe had. (Hetzelfde geldt overigens voor hardlopen zonder fantasie.)

Het zit m in dat faken dat spelen zo leuk maakt. Die rol die je hebt inclusief bijbehorende allures wat maakt dat je dingen doet die je normaal tot in den treure zou moeten oefenen.

Nu bestaat er een hele goede tactiek om jezelf als volwassene snel een rol of functie eigen te maken. Namelijk: fake it till you make it. De eerste keer dat ik die tactiek uitlegde aan een van mijn coachees zag ik een soort ontzette blik ontstaan op haar gezicht. ‘Maar… je kan toch niet net doen of je iets bent terwijl je dat nog helemaal niet kan?!?’ Was haar reactie.  

Toch is dit een effectieve manier om jezelf op een relatief snelle, makkelijke en leuke manier een nieuwe vaardigheid of rol eigen te maken. Kijk bijvoorbeeld eens naar beginnende pedagogisch coaches. Zij weten over het algemeen best hoe ze coaching voor zich zien. Ze vinden het vooral lastig die rol te pakken en eigen te maken. Ze hebben gewoon nog niet genoeg ‘vlieguren’ en moeten het ineens wel neerzetten.

Dat maakt dat ze veel te veel gaan nadenken over iets wat ook zij gewoon met vallen en opstaan mogen leren. Bedenk daarom eens hoe jij zou zijn wanneer je het allemaal al wél kon. Hoe deed je dan, wat deed je dan vooral niet. Hoe zou je houding zijn en wat zou je zeggen? Probeer het eens!

Merk op dat het daardoor ineens veel makkelijk wordt om te beslissen wat je nu op dit moment wel of niet gaat doen. Voor jou is het nu misschien nog moeilijk om een coachgesprek te houden met een medewerker maar jouw versie 2.0…  Nou, die zou…!

En ineens weet ook jij veel beter wat je te doen staat, wil je jezelf die versie eigen maken. En ja, het kan maar zo dat het nooit perfect wordt, maar eerlijk? Dat wordt het ook niet als jij er honderd keer je hoofd over hebt gebroken en daar overheen nog wat stappenplannen en protocollen hebt uitgewerkt.

Kijk eens naar kinderen. Waar we het uiteindelijk toch allemaal voor doen. Zij laten het ons keer op keer weer zien. Het aannemen van een rol helpt je identificeren met een heel nieuw level, je kunt dingen spelenderwijs gaan doen die je anders niet durft. Vanuit ontspanning en plezier. Het helpt je uit je hoofd komen en spelen met een situatie. Precies dat wat je ook je medewerkers gunt.

Na deze overpeinzingen kan ik je vertellen: Gewoon maar hardlopen vanuit het idee dat het zo goed is voor je gezondheid  is ook ontzettend moeizaam. Er zit geen sjeu in het verhaal en bovendien zie ik alleen maar hardlopers die het beter kunnen, professioneler ogen en zonder puf of steun mij inhalen. Niemand die me inspireert om wereldkampioen hardlopen te worden. Ik word al moedeloos als ik aan mijn volgende poging denk…

Vanavond sta ik dus weer lekker op het ijs. Met mijn teamgenoten. En dan doen we net alsof we prof-ijshockeyers zijn. (die kunstschaatscariere is uiteindelijk toch niks geworden) Dan maak ik schaatsbochtjes waar je u tegen zegt en kan er niemand zo goed stick-handelen als wij.

Op naar die BENE-leage en dan door!

(En als dat niet lukt dan drinken we na afloop gewoon gezellig nog wat terwijl we de voortgang van onze skills bespreken…)