Iedereen die wel eens gevlogen heeft weet: wanneer de zuurstofmaskers naar beneden vallen, doe dan eerst die van jezelf op voor je je kind helpt. Daar red je levens mee. Er zit een basisprincipe in dit understatement. Het vertelt je zoveel als: je kunt een ander zover helpen als dat je jezelf helpt.
Ik ga er vanuit dat je als pedagogisch coach gemotiveerd bent de ander tot ontwikkeling te brengen. Je wilt leren en ontdekken hoe je dat nog beter onder de knie kunt krijgen. En natuurlijk zijn er genoeg hulpmiddelen om je daarbij te helpen. Denk aan de stapels fotokaarten, visualiseringsoefeningen, coachspellen, enzovoort die je kunt inzetten. De boeken die je erover kunt lezen en de cursussen die worden aangeboden
Nu is kennis niet het belangrijkste gereedschap van een coach. De belangrijkste tool ben jij namelijk zelf. Denk eens aan jouw lichaamstaal en luisterhouding. Je vaardigheden hoe om te gaan met feedback. De mate van zelfreflectie die je toepast. Inzicht in je eigen motivatie en blokkades.
In een coachtraject krijg je te maken met de persoon van een coachee en niet alleen zijn vaardigheden. Zo ga je aan de slag met interne motivatie en belemmerende overtuigingen. Dat ontwikkel je niet vanuit de boekjes. Daarvoor moet je ook echt met jezelf aan de slag. Oefenen met hoe jij werkt, ontdekken wat het effect is dat je op de ander hebt. Uitzoeken waarom een bepaalde collega zo in je irritatie zit.
Alleen dan kun je gaan leren hoe je jezelf inzet in het belang van de ander. Welk onderdeel je even parkeert en hoe je dan toch bij jezelf blijft. Immers, belemmert het jouw. Dan belemmert dit ook het proces. Je kunt een ander namelijk niet verder brengen dan jij zelf bereid bent te gaan. In zekere zin gaat coachen dus net zoveel over jezelf als over de ander.
Jij bent het belangrijkste gereedschap. Vergeet dus vooral niet goed voor jezelf te zorgen!