‘Spelend coachen is een handboek voor de pedagogisch coach, of zoals de schrijfster het zelf noemt: een bij-de-hand-boek, een naslagwerk.

Spelend coachen is opgedeeld in twee delen. In het deel ‘voorwaarden’ gaat het over de coach. Hoe kun je je eigen aannames en interpretaties herkennen en pauzeren, zodat je het coachproces hier niet mee beïnvloed, zonder jezelf te verliezen? De schrijfster laat je nadenken over waarom jij coach bent geworden, wat belangrijk is voor jou in deze rol en wat je wil bijdragen als coach. In het deel ‘het proces’ neemt de schrijfster je mee in het coachproces: van coachmodellen en leerprocessen tot feedback en weerstand. In elk hoofdstuk staan praktijkopdrachten om zelf mee aan de slag te gaan.

Spelend coachen lijkt een dik boek, maar het is opgedeeld in allemaal korte hoofdstukken. Hierdoor leest het heel prettig weg. In het boek wordt een aantal keer verwezen naar het jaarprogramma, maar het boek is prima zelfstandig te lezen. De titel verwijst naar de manier waarop de schrijfster je meeneemt in het coachproces. Ze benoemt regelmatig dat coachen gezien kan worden als het spelen van een bordspel en legt aan de hand van deze metafoor het coachproces uit.

Na het lezen van dit boek ben ik me meer bewust van mijn eigen rol in het coachproces. Welke invloeden, aannames en interpretaties neem ik eigenlijk mee? Is bepaald gedrag van een coachee misschien een reactie op mijn eigen houding en/of gedrag? Hoe parkeer ik mijn eigen mening en overtuiging(en) zonder mezelf te verliezen? Heel boeiend om daar eens bij stil te staan, omdat dit niet altijd meegenomen wordt. Afsluitend een zin die me trof: ‘Je kunt een ander namelijk niet verder brengen dan jij zelf bereid bent te gaan’. Prachtig!’