Voor welk aspect van uw persoonlijkheid of professionele werkwijze heeft u zelf nog geen respect ontwikkeld?

‘Kijk, het lijkt me dus wel interessant om hier een persoonlijk leerdoel van te maken… ‘
Tegenover me zit de directeur van het IKC waar ik inmiddels alweer een aantal jaar als pedagogisch coach werk. Iemand waar ik de afgelopen jaren veel mee mocht optrekken. Van mocht leren en mee mocht sparren. Van wie ik de ruimte kreeg om te groeien in mijn professionele ontwikkeling.
Zo hard dat ik nu op het punt sta deze plek te verlaten om nieuwe uitdagingen op te zoeken.

Over een kleine 3 weken lever ik hier mijn spullen in en loop ik een nieuw level van mijn leven in.
Maar wat ga ik deze plek missen.
En ik weet ook waarom…

Daarvoor moeten we terug naar die vraag:
Voor welk aspect van uw persoonlijkheid of professionele werkwijze heeft u zelf nog geen respect ontwikkeld?
De vraag komt uit een door hem uitgeprint artikel en is groen gearceerd.
Ik vind het een mooie vraag.
Al moet ik hem wel een paar keer lezen voor ik er grip op heb.
Het vraagt namelijk naar dat deel in jezelf waar jij je niet altijd bewust van bent.
Of liever niet onder ogen ziet.
Je blinde vlek.
Iets waar je je voor schaamt, niet zeker over voelt of gewoon stom vindt.

Daar moet je dus wel even voor gaan zitten.

Welk deel in mij is onderdeel van wie ik ben…
Neem ik mee als ik mezelf als professional neerzet…
Moet ik bij tijd en wijle zelfs iets mee in die rol…
Maar geef ik nog niet het respect dat het verdient?

Je kunt daarbij de vraag op twee manieren interpreteren.

Optie 1: Respecteren in de zin van:
Iets op waarde schatten.
Je kunt iets heel goed, maar maakt het steeds klein.
Waardoor je nooit de beste versie van jezelf neerzet.
En ook het geweldige succesgevoel mist wanneer je excelleert.
Je respecteert deze eigenschap niet als jouw succestool.

Optie 2: Respecteren in de zin van:
Erkennen en respecteren dat je ergens minder goed in bent.
Waarbij dit ‘mindere’ wel invloed heeft op je professionele werkwijze.
Waardoor je de neiging krijgt het te verstoppen.
En jezelf de gelegenheid ontneemt dit deel op een voor jouw passende manier onderdeel van je professionaliteit te laten zijn.
Daarmee een steeds grotere kloof creërend tussen dat waar je je in ontwikkeld en dit aspect waar je minder goed in bent.

Beide opties hebben betrekking op onze aannames en overtuigingen.
Weerbarstige dingen die je behoorlijk in de weg kunnen zitten.
Zeker als je als professional je bezig gaat houden met de aannames en overtuigingen van anderen.

Een mooie vraag dus om jezelf zo vlak voor de zomer eens te stellen.

In welk opzicht ben jij respectloos naar jezelf?
Waar moet je van jezelf iets kunnen, zonder dat je jezelf de ruimte gunt om het te leren?
Welk deel van jezelf moet je verstoppen, omdat je eigen oordeel over het resultaat weleens harder zou kunnen zijn dan dat van de omgeving?

Het is aantrekkelijk een doel te kiezen dat in lijn is met een vaardigheid die je al deels beheerst. Ondersteunend aan het professionele plaatje dat je neer wilt zetten.
En soms is dat ook een goede keus, wanneer je iets moet perfectioneren dan ga je door op de details.

Toch, zou het niet veel interessanter zijn eens een doel te kiezen waar je buikpijn van krijgt?
Eentje waarvan je weet: Ik loop daar niet voor niets met een grote boog omheen.
Daar valt iets te ontdekken, maar dan wordt het wel een vallen-en-weer-opstaan-gebeuren.

Het getuigt van respect naar jezelf wanneer je jezelf zo nu en dan eens voor het blok zet.
Je reuzen aankijkt en dat deel van jezelf wat onderbelicht blijft eens in de schijnwerpers te zetten. Respect omdat je jezelf de ruimte gunt te falen, op je bek te gaan, te experimenteren en gewoon mens te mogen zijn.

Persoonlijk ben ik dankbaar voor de omgeving waar ik de afgelopen jaren regelmatig de gelegenheid kreeg eens flink onderuit te gaan.
En niet te vergeten, het voorbeeld dat ik kreeg van anderen daarin.
Fictieve bloedneuzen, blauwe plekken en een geknakt ego bleken pijnlijk, dat is waar.
Maar geen reden om het op te geven of uit verbinding te raken met anderen.
Omdat niet in de perfecte uitvoering, maar in het opnieuw proberen de groei en ontwikkeling zit. En uiteindelijk dus ook je succes.

Een mooie vraag dus om jezelf regelmatig en in alle eerlijkheid te stellen.
Een goede houding om voor te leven aan de mensen die je coacht of waar je leiding aan geeft.

Want goed voorbeeld doet goed volgen.
Ik ben dankbaar voor het voorbeeld en de uitdagingen die ik kreeg op deze werkplek.
Het maakt dat ik nu zin heb in al die nieuwe potentiele op-je-bek-gaan scenario’s die ongetwijfeld op me wachten in de nabije toekomst.
Het maakt ook dat ik er vertrouwen in heb dat het wel goed komt.
Omdat na een aantal keer vallen en opstaan er altijd een moment van succes komt.

Welk voorbeeld wil jij zijn voor de mensen om je heen?