Weet je wat goed kan helpen? Klooi-speelgoed!
Het is alweer jaren geleden dat ik voor een van mijn kinderen regelmatig op zoek was naar inventieve oplossingen om zijn hoeveelheid energie te geleiden. Zonder afbreuk te doen aan het kind zelf. Dit kind zat vol ‘Pokémon’ energie. Wanneer hij de kamer inkwam was het alsof er een energie-cirkel van hem afstootte. Kebwam! Iedereen wist meteen dat er leven in de brouwerij was! Ik ben gek op dat joch, hij is leuk aan het opdrogen. Maar man, wat had ik mijn handen vol aan hem!
Situaties waar gedoe kon ontstaan waren dan ook mijn grootste nachtmerrie. Want reken maar dat hij iets leuks verzon om de tijd te verdoen. En ga er maar vanuit dat de omgeving dat over het algemeen iets minder gepast vond. Vooral eetmomenten waren een crime. Die momentjes tussen aan tafel zitten en het opscheppen. Je bord leeg hebben, maar moeten wachten op de rest. Het werd er niet gezelliger op, en goed voor je spijsvertering was het snel je bord leeg schrokken ook niet bepaald.
Tot ik die tip om klooi-speelgoed in te zetten kreeg. Sindsdien had ik altijd een bakje klooispul bij de hand. Speeltjes waar je mee kunt rommelen op je plek. Gedachteloos mee kunt spelen en frummelen. Eigenlijk heeft het niet echt een doel, behalve dan wat aanklooien. En het werkte.
Laatst bezocht ik een BSO waar de kinderen geduldig moesten wachten tot ze van tafel mochten om buiten te spelen. De corona-maatregelen waren daar debet aan. Het ging een tijdje goed maar op een gegeven moment zag je het gewoon gebeuren. Kinderen begonnen aan elkaar te plukken, een duwtje onder tafel, constant aandacht vragen van de juf. Wat gestroomlijnd begon eindigde in een rommelig gedoe. Later had ik het erover met de man-in-charge. Misschien heb je gewoon wat klooi-speelgoed nodig, opperde ik. En het werkte.
Afgelopen weekend was ik met mijn dochter in een heerlijk nostalgisch winkeltje vol speelgoed van ‘vroeger’. Tolletjes in alle soorten en maten, muziekdoosjes, dansende mannetjes, schuifkaartjes, noem maar op. Alsof de tijd even stil stond. Er viel me iets in. Mijn jeugd stond voor een groot gedeelte in het teken van gewoon een beetje aanklooien. Ik werd niet ge-entertaint. Je verzon zelf maar iets om te doen en soms betekende het dat je je gewoon verveelde. Je hing wat rond en klooide met speeltjes zoals in deze winkel. En het werkte.
Ik ben geen wetenschapper. Ik heb geen onderzoek gedaan naar dit fenomeen. Enkel en alleen dan door middel van persoonlijke trial and error. Waar ik me in die winkel echter bewust van werd was het volgende: Klooispeelgoed is helemaal niet bedoeld om ouders of medewerkers een bepaalde tijd te helpen overleven. Al kan het die uitwerking wel hebben. Het dient jezelf, degene die klooit. Onzinnig rommelen geeft je hoofd de tijd indrukken te verwerken. Alsof klooien met je handen ervoor zorgt dat in je hoofd de radertjes wat efficiënter werken. Wat het stofje ook is dat er vrijkomt, het zorgt ervoor dat je in rust komt en je hoofd even kan opruimen.
En laat dat nu precies zijn waar kinderen zo nu en dan behoefte aan hebben. Waar ik als drukke volwassene ook behoefte aan heb. Misschien werd ik daarom wel zo blij in dit winkeltje. Niet vanwege de nostalgie voor het vergeten speelgoed wat ik daar vond. Maar de herinnering waar dit speelgoed voor stond.
Klooi-tijd
Met zorg kozen mijn dochter en ik een paar van deze speeltjes.
Ze liggen nu in het zicht in de woonkamer.
Zodat ik mezelf eraan herinner dat klooi-tijd waardevolle tijd is.
Voor mij, voor mijn kinderen, voor de mensen waar ik mee werk.
En last but not least: voor de kinderen waar zij weer mee werken.