Tijd. Een intrigerend gegeven. Vroeger kon ik niet wachten om ouder te worden zodat ik alle interessante dingen van het leven kon ontdekken. Tegenwoordig gaat het me veel te snel, en verlang ik juist af en toe naar die momenten waarop je de tijd volkomen vergeet.
Tijd is best een dingetje. Het is gratis maar tegelijk het kostbaarste wat er is. Het is niet ons bezit maar we kunnen er altijd gebruik van maken. Tijd geeft je mogelijkheden. Maar als het voorbij is, dan is het wel voorbij. Tijd is oneindig. En toch lijkt het soms alsof we er nooit genoeg van hebben. Tijd geeft ons de gelegenheid een verschil te maken. Tegelijk zorgt tijd ervoor dat we dit voor ons uit kunnen schuiven.
Stel nu dat tijd een zak met geld was. En dat je iedere dag een nieuw bedrag tot je beschikking kreeg. Zou je er dan hetzelfde mee omgaan als dat je nu doet? Of zou je dan andere keuzes maken? Zou je dan ook zo omgaan met de tijd van anderen zoals dat je nu doet? Of zijn we bewuster van onze uitgaven en wat we daarvoor terugkrijgen, dan van onze tijdsinvesteringen en wat dat oplevert?
Tijd is geld, zeggen we weleens. Zo ook in de kinderopvang. Er wordt bijvoorbeeld veel geld geïnvesteerd in VVE. Geld om extra tijd te kunnen kopen voor deze kinderen. Waarom? Omdat deze kinderen maar beperkt de tijd hebben om hun taalachterstand in te halen. Een achterstand die hen anders hun leven lang zal achtervolgen. Bepalend zal zijn voor hun schoolloopbaan en dus ook hun kansen op de arbeidsmarkt.
Maar stel nu dat de tijd die vve-kinderen hebben om hun taalachterstand in te halen, ook een bedrag was dat we fysiek neer moesten tellen. Zouden we dan nog steeds doen wat we nu doen? Zou je anders gaan denken over je aanbod? De manier waarop je met ouders en collega’s omgaat? Je manier van coaching? Zou onze pedagogische visie dan beter uit de verf komen? Zou het helpen om onze focus te blijven houden op de ontwikkeling van het kind?
Want uiteindelijk is dát het doel.
Deze week is het programma ‘Klassen’ gestart, op NPO. Een documentaire over de kansenongelijkheid in het onderwijs. Schokkend om te zien hoeveel invloed de locatie van je wieg heeft op je toekomst. Binnen de opvang wordt er nu meer tijd georganiseerd voor anderstalige kinderen. Vanuit de motivatie die kansenongelijkheid te verkleinen krijgen peuters geen 10 maar 16 uur speelaanbod.
En dat vraagt wat van ons. Denk aan alle regeldingen die daarbij om de hoek komen kijken. De administratie en logistieke organisatie die het met zich meebrengt. Je zou bijna vergeten waarom we ons hieraan wagen. Met de tijdsdruk die ook dit weer met zich meebrengt, wordt het makkelijk de regeldingen af te handelen en op te gaan in alles wat moet.
Maar ik wil ervoor pleiten ons te richten op de kansen!
Wij mógen een impact hebben op deze kinderen. Onze inbreng kan life-changing zijn op de lange termijn. Misschien zien wij er nooit iets van, maar we bouwen mee aan een belangrijke basis. Door ons samen te richten op de kwaliteit van het aanbod, voorzien we een kind van extra kansen. Dat is niet niks. Niet iets waar je maar op goed geluk je tijd mee vult. Dat is onbetaalbaar. Dat is investeren in een toekomst.
Tijdens een startbijeenkomst dit jaar keken we onderstaand filmpje wat veel indruk op me maakte. Een beetje gedateerd maar de boodschap is nog steeds van nu.
Wij zijn in de positie om een kind een extra stap naar voren te kunnen geven, gebruik jij die?
htthttps://youtu.be/4K5fbQ1-zps