De vakantie is zo goed als voorbij. Zomaar ineens denk ik aan jou en ik vraag me af: Hoe zou het met je zijn na al die tijd? Het schoot maar niet op met je, toen, in de klas. Het lukte je niet goed aan de sociale verwachtingen voor een kleuter te voldoen. Zomaar kon je door de kring praten. Stil zitten was een zeldzaamheid. Een brutale grijns op je gezicht toveren kon jij als geen ander. Niet iedereen was daarvan gecharmeerd. Vaak belande je daardoor op de gang.
Dan liep ik langs en vroeg: Is’t weer zover? Dan zat je daar, onderuitgezakt op je kleuterstoel met je armen over elkaar, een nors gezicht. Ja! Zei je dan boos. Wil je t vertellen? Vroeg ik je dan. Straks! Was meestal je even boze antwoord. En ergens op de dag kwam er een heel verhaal.
Met een beetje doorvragen lag de oorzaak zelden in de klas. Al leek dat voor de omstanders wel zo. Dan was er thuis al iets gebeurd. Brak jij je hoofd over een papa en een mama die misschien wel gingen scheiden bijvoorbeeld. Was er een ruzie toen jij naar school moest. En als dan ook nog dat andere kind in die hoek mocht waar jij je zinnen op had gezet, tja, dan trok je dat niet al te best.
Geen wonder dat het chaos was, daar in je koppie. Helemaal niet gek dat jij af en toe liep te stuiteren. Natuurlijk is het belangrijk dat je de omgangsregels van een school leerde. Dat snapte je best als we daarover praatten. Ondanks wat je liet zien, was jij echt niet dom. Maar je had wel een drempel. Een hele hoge af en toe. En steeds als de focus kwam te liggen op jouw zichtbare gedrag ten opzichte van de verwachtingen om je heen, dan ging het mis. Dan kon je dat allemaal niet meer laten zien. En met een beetje pech was jij dan weer de klos.
Wat kan jou nu helpen, vroeg ik je eens. Want ja, door de kring heen praten als iemand anders iets vertelt, dat is gewoon niet altijd even handig. Nee, daar was je het wel mee eens. Even een ander plekje, was je oplossing. En dus legden we een moeilijke puzzel op een tafeltje in een hoekje van de klas. Als het even niet lukte dan ging je daar zitten. Je legde een paar stukjes en kwam zelf weer terug in de kring. Het werd een project van alle kinderen die daar behoefte aan hadden. Honderd stukjes was het, een hele klus. Absoluut geen puzzel voor kleuters, daar waren we het allemaal over eens. Maar we kregen hem wel af!
In plaats van die grote drempels nemen, nam je nu even een omweg, en hop daar was je weer. Met die mooie grijns op je gezicht. Ik was zo trots op je. Je leerde iets heel belangrijks, namelijk hoe jij zelf werkt. En als je dat weet, dan kan je alles leren wat je wilt leren. Ik hoop dat je dat nog steeds en beter kunt. Dan lukt de rest uiteindelijk ook wel…
Dat geldt gelukkig niet alleen voor opgroeiende kinderen. Iedereen heeft zijn eigen handleiding. En we kunnen blijven leren. Gelukkig maar want hoe beter jij jezelf kent, hoe mooier je uit de verf komt. Met een nieuw schooljaar voor de boeg hier een paar mooie vragen om bij stil te staan:
Kijk ik verder dan mijn neus lang is? Meet ik collega’s en kinderen aan hun resultaat of zie ik meer? Durf ik te vragen: Wie ben jij en waarom doe je wat je doet? Wil ik erop inzetten dat de ander uit de verf komt? Durf ik te vertrouwen dat men na het stellen van deze vragen vaak zelf het vervolg ook wel weet?
Om dat te durven begin je bij jezelf. Heb jij het lef jezelf aan het begin van een nieuwe periode deze vragen te stellen? Niet ‘wát’ ben ik, niet ‘wát’ zet ik neer. Maar ‘wat máákt dat ik dit doe, bijvoorbeeld. Of de vraag; Wat maakt dat ik tot hier kom maar niet verder? Wat motiveert mij en wat stopt mij? Spannende vragen, confronterende vragen soms ook. Belangrijke vragen. Je komt namelijk niet verder met de ander als dat je zelf gekomen bent.
Soms weet je de antwoorden heel goed maar moet je de tijd nemen om ze te beantwoorden.
Soms zijn het je blinde vlekken en kan het fijn zijn als iemand met je meekijkt.
Ik kan je daarbij helpen. Heb je daar behoefte aan? Neem gerust contact met mij op dan denk ik met je mee!
Mijn doel voor komend jaar? Jou uit de verf laten komen!